Het was de dag voor mijn verjaardag. Ik had na een drukke periode even niet veel werk liggen en het zou mooi weer worden. Daarom nam ik mij voor die dag eerst wat klusjes af te maken en mezelf daarna te trakteren op een wandeling langs de IJssel. Het liep anders.

Ik kreeg een verzoek binnen voor de correctie en aanvulling van de vertaling (Engels naar Nederlands) van de inlay en het boekje bij een cd met klassieke muziek. Voor mij een heel nieuw gebied, volledig anders dan een persbericht over een nieuwe harde schijf of een blog over hyperconvergentie.

Nieuw vakgebied, dus extra controles en inlezen

Het was een nieuwe klant en het leek me een leuke uitdaging, dus toen we het eens waren over de totaalprijs accepteerde ik de opdracht. Op zich was de tekst niet moeilijk, maar dan blijkt toch weer dat ook bij een in wezen eenvoudige tekst er nog meer dan genoeg op te zoeken blijft. Elk vakgebied heeft immers zijn eigen gebruiken en conventies. Wat is gebruikelijk bij de aanduiding van klassieke muziekstukken? Blijft ‘Allegro’ zo staan, of wordt dat meestal vertaald? Worden titels van concerten in het Nederlands vertaald, en zo ja, wat is de meest gebruikelijke vertaling? Dat betekent dat ik bij teksten buiten mijn vakgebied altijd extra controles uitvoer. Bovendien lees ik me graag een beetje in als ik met een nieuw onderwerp aan de gang ga.

Een tevreden klant

Daardoor kostte de opdracht me uiteindelijk iets meer tijd dan ik had ingeschat, de wandeling langs de IJssel schoot erbij in. Maar ik heb wel een leuke, vruchtbare middag gehad en heb weer wat opgestoken van deze klus. Over Vivaldi, over de vele muzikale mogelijkheden van de blokfluit… Bovendien heb ik er weer een tevreden klant bij.