Een aantal jaar geleden moest ik eens een ICT-gerelateerde tekst uit het Engels naar het Nederlands vertalen voor een belangrijke klant, een groot softwarebedrijf. De klant wilde dat ik de vertaling deed in hun eigen vertaaltool. Ik gebruikte toen nog zelden de spellingcontrole, vanuit het idee dat ik zelf taalvaardig, nauwkeurig en alert genoeg was om zelf voor die controle te zorgen. Maar om de een of andere reden besloot ik mijn vertaling toch maar met de spellingcontrole van die tool te controleren. Niets aan de hand, vertaling afgerond en ingeleverd.

Raar woord

Een paar weken later kreeg ik een boze mail van de projectmanager. Hoe haalde ik het in mijn hoofd om in de vertaling het woord ‘gatlikt’ te gebruiken? En ik dacht: “Hè, waar komt dat vandaan?” Het was geen woord dat ik normaal gebruikte, zeker niet in een helptekst bij een online chatprogramma. Eigenlijk kende ik het niet eens. Ik pakte dus mijn vertaling er nog eens bij en zocht op ‘gatlikt’. Inderdaad, daar stond het. Ik verving het door het woord dat er eigenlijk had moeten staan (en nu weet ik niet meer welk woord het was, het kan iets als ‘chatten’ zijn geweest, in elk geval een toen nog niet zo’n bekende term), en legde het voor aan de spellingcontrole. En ja hoor, de spellingcontrole had een volkomen correct woord aangezien voor een verkeerd gespeld woord en ‘gatlikt’ voorgesteld als correctie. Ik had dat kennelijk in een moment van onoplettendheid geaccepteerd, waarschijnlijk denkend dat ik op Negeren klikte…

Ik heb mijn lesje geleerd: ik controleer nu ook de spellingscontrole!